Η Άννα, ο Λάρι, ο Νταν και η Άλις δείχνουν ανοιχτοί να έρθουν κοντά, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον ασφυκτικά, αχόρταγα, χωρίς καμία αναστολή. Μοιραία, μέσω του πλησιάσματος της σάρκας, θα ενσαρκωθεί και το αιώνιο παράδοξο του έρωτα: όσο πιο κοντά θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πιο έντονα θα βιώνουν τις παγίδες, τα ρίσκα, τα συναισθηματικά κενά, τα αδιέξοδα, τις ματαιώσεις και το βαθύ ανικανοποίητο τού μαζί. Ο πόθος, η έλξη, η σεξουαλική ορμή, ο εθισμός, τα σκοτεινά πάθη, οι ανασφάλειες, η περηφάνεια, η ζήλια, η απόγνωση, η προδοσία, η προσποίηση, η εκδίκηση – τίποτα δεν θα μείνει ανέγγιχτο σε αυτό το αιχμηρό ερωτικό τετράγωνο, που παραμένει διαρκώς και με τις τέσσερις πλευρές ανοιχτές.

Πώς γίνεται η ανίκητη επιθυμία για δέσμευση να αποκαλύπτει πως οι άνθρωποι ακόμη και μόνοι παραμένουν δεσμευμένοι με τις ματαιώσεις και τα εσωτερικά τους κενά; Γιατί οι εραστές, ανά τις δεκαετίες, ενώ θέλουν να βουτήξουν βαθιά ο ένας στον άλλον, δεν μπορούν παρά να πλησιαστούν επιφανειακά, μόλις με την άκρη των δαχτύλων τους, οδηγώντας μας σήμερα σε ένα ανελέητο swipe - left, right, left, right, left; Οι ήρωες θα μπορέσουν να συναντηθούν ή δεν μπορούν να έρθουν κοντά ούτε με τον εαυτό τους; Τελικά "Closer" σημαίνει "πιο κοντά μεταξύ μας" ή "πιο κλεισμένα μέσα μας";

Το πολυβραβευμένο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ (βραβεία Τόνυ και Ολίβιε), που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Μάικ Νίκολς το 1994, γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία, παρουσιάζεται στο Θέατρο Χώρα, από τον Δημήτρη Αγιοπετρίτη - Μπογδάνο, με τους Μιχάλη Λεβεντογιάννη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ναταλία Σουίφτ και Σπύρο Σταμούλη. Ο σκηνικός χώρος είναι δημιουργία της Λίνας Πηγαδιώτη, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.  

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος λέει για την παράσταση: «Η αναζήτησή της ευτυχίας είναι εναγώνια, η υπέρβαση της μοναξιάς καθίσταται αδύνατη και η ανθρώπινη προσέγγιση, ζωώδης. Απομένει μόνο η ευθραυστότητα της επαφής. Ήρωες νησίδες που ταξιδεύουν ανερμάτιστοι και εν πολλοίς ορφανοί. Ανικανοποίητοι και λαίμαργοι. Το Closer του Πάτρικ Μάρμπερ παραμένει ένα διαχρονικά επίκαιρο close-up στην ανθρώπινη αγωνία για σύνδεση. Στην θεατρική του εκδοχή οι ηλεκτρισμένοι, καταιγιστικοί διάλογοι, η έντονη χημεία, και οι περισσότερες από μία κορυφώσεις, αφήνουν να αιωρείται η υπόνοια ότι οι πρωταγωνιστές ενεργούν με κίνητρο τον συναισθηματικό πόνο και την αυτοκαταστροφή, παρά τη γνήσια σύνδεση. Αν "closer" σημαίνει πλησίασμα, τελικά ερχόμαστε πιο κοντά στις απαντήσεις ή πιο στην απομάκρυνση;»