Για λίγες ακόμα παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, συνεχίζουν να… «περπατούν» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τα Δανεικά Παπούτσια, η (σχεδόν) solo και a capella μουσική παράσταση της Χριστίνας Μαξούρη, που παρέσυρε τους θεατές/ακροατές στη μυσταγωγία της, συγκίνησε και υμνήθηκε.
Έγραψαν για τα Δανεικά Παπούτσια:
Η Χριστίνα Μαξούρη βιώνει την αισθαντικότητα της ερμηνείας και την έξαψη της επικοινωνίας με το κοινό με δύο τρόπους: ερμηνεύοντας ρόλους ή τραγουδώντας. Το αποδεικνύει με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο στη σόλο περφόρμανς «Δανεικά παπούτσια» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. (…)
Η Μαξούρη είναι από τις πιο αισθαντικές Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Μπορεί να βλέπουμε όλο και συχνότερα ηθοποιούς να ανεβαίνουν σε μουσικά πάλκα και
τραγουδιστές σε θεατρικές σκηνές, όμως η δική της σχέση με το τραγούδι ορίζεται ανεξάρτητα από ταμπέλες και μόδες. Είναι οργανική, σχετίζεται με τα βιώματα,
τις μνήμες και τα όνειρά της. Ξεπερνάει καλλιτεχνικούς δισταγμούς ή στιλιστικούς περιορισμούς και μπαίνει, ως εξαίρετη ηθοποιός, στο πετσί του ρόλου που υπαγορεύει κάθε τραγούδι.
Μαρία Κρύου, ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Πόσο μαγευτικά μπορούν να γίνουν τα βράδια της Δευτέρας, όταν σε περιμένει μια δροσερή κοπελιά για να σου τραγουδήσει a cappella, με τη χαρισματική φωνή της, υπέροχα τραγούδια και να σου απαγγείλει στίχους σπουδαίων ποιητών!
Είναι πολλές στιγμές που θες να τραγουδήσεις κι εσύ, αλλά κουνάς μόνο τα χείλη για να μη σκεπαστεί ούτε για μια στιγμή η κελαρυστή φωνή της Χριστίνας.
Σταυρούλα Ματζώρου, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Χαρισματικό πλάσμα η Χριστίνα. Συν παλλόμενες εσωτερικές χορδές –μια ερμηνευτική ευαισθησία μοναδική και μια αμεσότητα συγκινητική. Σε μια παρεΐστικη, ζεστή ατμόσφαιρα.
Γιώργος Σαρηγιάννης, ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Μια μικρή μυσταγωγία με χιούμορ ενδιάμεσα, χωρίς τίποτα βαρύ. Ένα πούπουλο που χάιδεψε τις καρδιές μας. Συμπερασματικά η μαγεία είναι κάπου εκεί δίπλα φτάνει να την αφήσεις να σε αγγίξει.
Αριστέα Γιάννου, Music Paper
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Κάθε τραγούδι και μια μικρή παράσταση. Θυμίζοντάς μας την εποχή που οι ερωτευμένοι έκαναν καντάδες και οι εξεγερμένοι τραγουδούσαν στίχους.
Ζωή Νικολάου, Music Corner
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Έτσι ακριβώς η Χριστίνα Μαξούρη μας ταξίδεψε, μας ταξιδεύει και θα μας ταξιδεύει. Χωρίς φρου φρου κι αρώματα. Με την ομορφιά της αγνότητας. Της αρκεί ένα μεταλλόφωνο. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα κλαρινέτο. Ενίοτε μόνο με ένα μπαγλαμαδάκι μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο με μια τρελή διασκευή. Αυτό που αξίζει να προσέξουμε είναι πως έχει τη συνταγή να πετυχαίνει με απλά υλικά τις πιο «σπιτικές» συναυλίες. Δεν χρειάζεται μεγάλες ορχήστρες, ούτε τουαλέτες, ούτε στρας. Δεν ζητάει ούτε προβολείς, ούτε σούπερ προβολές. Δεν μαζεύει κόσμο με μάγους, ταχυδακτυλουργούς και…δηλώσεις επί παντός του επιστητού. Δεν προσπαθεί με μαγιοβότανα να καταργήσει την απόσταση μεταξύ κοινού και ερμηνευτή. Η Χριστίνα είναι μέρος του κοινού. Προέρχεται από αυτό. Η Χριστίνα διαθέτει μια τεράστια ζεστή αγκαλιά και ένα χαμόγελο που δεν σου αφήνει περιθώρια για να μην της παραδοθείς αμαχητί. Έχει και μυαλό, έχει και ψυχή. Και την καταθέτει.
Το ίδιο κάνουν και οι συνεργάτες της: Η Σοφία Ευκλείδου με το τσέλο και τη φωνή της, ο Μιχάλης Βρέττας με το βιολί του, ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος με το εξαιρετικό τρομπόνι και τα πλήκτρα. Δεν είναι τρεις μουσικοί που διαθέτουν απλώς ένα επαγγελματικό δίωρο δίπλα στη Χριστίνα Μαξούρη. Είναι τρία παιδιά, τρεις γνήσιοι καλλιτέχνες που παίζουν με πάθος και χαίρονται κάθε λεπτό που βρίσκονται πάνω στη σκηνή.
Είναι όλοι τους μια εκρηκτική ομάδα που έχει τη δύναμη να σε παρασύρει και να σε απογειώσει ανά πάσα στιγμή. Έτσι εξηγείται το πώς όλα δεν είναι καθόλου δανεικά. Όλα είναι μόνο ιδανικά και σου δίνουν κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα.
Παναγιώτης Μήλας, Catisart.gr
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
