Μάκης Παπαδημητρίου: "Ταλέντο είναι η διαθεσιμότητα"
Αν είχε διατελέσει μέλος των Beatles, ο Μάκης Παπαδημητρίου θα ήταν σίγουρα ο Ringo. Κι αν σήμερα ξεχωρίζει ως ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της γενιάς του, αυτό οφείλεται στο φυσικό του παίξιμο. Οι ερμηνείες του είναι επιτυχημένες ακριβώς επειδή δεν μοιάζουν με ερμηνείες. "Είμαι οπαδός της απλότητας", εξηγεί καθισμένος στο λευκό σκηνικό της τρέχουσας παράστασής του μ' ένα σκουφάκι στο κεφάλι κι ένα στριφτό τσιγάρο στο χέρι. [...]
Του Βύρωνα Κριτζά, Κ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, 12-3-2017
Η Ειρήνη Φαναριώτη μετουσιώνεται στο "Κορίτσι του λύκου"
[...] Ποια στοιχεία του μυθιστορήματος του Κριστιάν Μπομπέν, «La folle allure», σε παρότρυναν να μπεις στη διαδικασία να το αποδώσεις θεατρικά;
- Η ποιητικότητα, η φυσική λυρικότητα που είχε το κείμενο. Η μουσικότητα που στη γαλλική γλώσσα ήταν ακόμη πιο γοητευτική. Επίσης, οι σκέψεις που κάνει ο Μπομπέν πάνω στη ζωή και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, με εξέφραζαν σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Παρομοιάζει τις πιο πολλές ιστορίες και τις σχέσεις με τη μουσική και τα στοιχεία της, τους ρυθμούς, τις τονικότητες, τις εντάσεις.
Συνέντευξη στον Μπάμπη Παπαναστασάτο, DIDEE magazine, 7-3-2017
(Δείτε όλη τη συνέντευξη εδώ.)
Κριτική θεάτρου – «Το κορίτσι του λύκου»
[...] Η Ειρήνη Φαναριώτη υποδύεται τη Λουσί εύστοχα, με λυρισμό, όπου το απαιτούσε το κείμενο, με την ανάλογη δραματική ένταση αποδιδόμενη με δωρικό τρόπο, με μια στάση χαριτωμένη και παιγνιώδη που σε κερδίζει, σε ταξιδεύει στον ονειρικό της κόσμο και φεύγεις στο τέλος με μία γλυκιά αίσθηση και εξερευνητική παράλληλα τάση του εσωτερικού μας! Ο λύκος συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελεύθερων ανθρώπων, δηλαδή την αξιοπρέπεια, την αφοσίωση, την επιμονή και τη γενναιότητα, αλλά κυρίως τη φώτιση. Ερωτευμένη με όλα αυτά η Λουσί παραμένει σταθερά στις θέσεις της, παρότι οι διαψεύσεις, οι συγκρούσεις και τα αδιέξοδα παραμένουν εμπόδια, ανοιχτά στην όποια κοινωνική κοντόφθαλμη κριτική. Ευαγγελίζεται έναν κόσμο ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανθρώπινο και όχι σαρκοφαγικό. [...]
Ζωή Τόλη, Enetpress.gr, 9-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Έργο-αγκαλιά που ρίχνει φως στο σκοτάδι της κατάθλιψης
[...] Το «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» είναι ένα «έργο τρυφερό, ξεκαρδιστικό, συγκινητικό και γεμάτο αισιοδοξία. Ένα έργο-αγκαλιά, που φτιάχνεται κάθε βράδυ ξανά από την ηθοποιό και το κοινό μαζί. Είναι μεγάλη η χαρά που έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ και πάλι με την αγαπημένη Ιόλη Ανδρεάδη, και που έχω την τιμή να παίξω για πρώτη φορά αυτό το κείμενο και με το ελληνικό και με το κυπριακό κοινό. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να ακούσουμε αυτά τα υπέροχα πράγματα, να (ξανα)βρούμε τις μικρές χαρές της ζωής, αυτές που τελικά είναι οι πιο μεγάλες. Ειδικά σήμερα. Ειδικά εδώ» αναφέρει η Μελίνα Θεοχαρίδου. [...]
Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 9-3-2017
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Η λίστα της ευτυχίας. Η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί το «Ολα αυτά τα υπέροχα πράγματα»
Στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η σκηνοθέτρια Ιόλη Ανδρεάδη μιλάει με την ηθοποιό Μελίνα Θεοχαρίδου. Η σκηνή είναι άδεια, η ηθοποιός στέκεται αντιμέτωπη με το κοινό της, υπάρχει μόνο ένας φωτισμός. Αυτή τη σκηνική συνθήκη την επιβάλλει το ίδιο το έργο «Ολα τα υπέροχα πράγματα» που έγραψαν ο Ντάνκαν Μακμίλαν και ο Τζονι Ντόναχο και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Να είναι άραγε τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή παίζονται στην Αθήνα άλλα δύο έργα του Μακμίλαν: η διασκευή του «1984» του Τζορτζ Οργουελ και οι «Πνεύμονες»; Ο βρετανός συγγραφέας ανήκει στις ανακαλύψεις της νεότερης γενιάς σκηνοθετών. «Η αγγλική παραγωγή του "Ολα αυτά τα υπέροχα πράγματα" είχε τεράστια επιτυχία. Ξεκίνησε το 2013 στο Εδιμβούργο, έκανε περιοδεία σε όλη την Αγγλία, επέστρεψε πάλι το 2014-2015, πήγε Αμερική, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία. Πήρε διθυραμβικές κριτικές, απέσπασε το βραβείο Critics' Pick των "New York Times" και τα δικαιώματα για το έργο έχουν δοθεί σε 26 χώρες σε όλο τον κόσμο». [...]
Μαριλένα Θεοδωράκου, ΤΑ ΝΕΑ 10-3-2017
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Η Ιόλη και η Μελίνα αγάπησαν το ίδιο έργο
«Σήμερα είναι η πρεμιέρα του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα». Μιας παράστασης που γίνεται από κοινού με μια αγαπημένη συνεργάτιδα, τη Μελίνα Θεοχαρίδου, με την οποία έχω συνδέσει όμορφες στιγμές, όπως το φθινόπωρο του 2011 στο The Yard Theatre στο Λονδίνο, όπου η παράσταση The Return of the Exile, εμπνευσμένη από τον πίνακα «Δεν τον περίμεναν» του Ίλια Ρέπιν, παρουσιάστηκε με τη Μελίνα στο ρόλο της Μητέρας αλλά και με τους Κωνσταντίνο Καβακιώτη, Ραχήλ Λιαποπούλου, Phil Burrow, Duncan Wilkins, Luke Harrison και τη νεοϋορκέζα σκηνογράφο Sarah Edkins να ζωγραφίζει επί σκηνής τους ηθοποιούς σε ένα έργο που έφτιαχνε εξ αρχής κάθε βράδυ και μετά την παράσταση το έσβηνε», γράφει στο artplay.gr η Ιόλη Ανδρεάδη λίγες ώρες πριν την αποψινή πρεμιέρα του έργου που ανεβαίνει σε δική της σκηνοθεσία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Πέρασαν έξι χρόνια και τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δε μένουμε πια στην ίδια πόλη με τη Μελίνα, εκείνη μένει στο Λονδίνο και εγώ εδώ, στην Αθήνα. Ταξίδεψε για να συνεργαστούμε πάνω σε ένα έργο που αγαπά και που το αγάπησα κι εγώ. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου που οι άνθρωποί του αγκάλιασαν την προσπάθειά μας και μας στήριξαν. Με συνεργάτες όπως τον Πάνο Μιχαήλ, τη Δήμητρα Λιάκουρα, τη Χριστίνα Θανάσουλα, τον Αντώνη Γαλέο και τον Ολύβιο Καραολίδη, που κάθε φορά που συναντιόμαστε είναι μια ευχάριστη έκπληξη. [...]
ArtPlay.gr, Στήλη "Οι δημιουργοί γράφουν", 10-3-2017
(Δείτε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ.)
Είδαμε τα μαγικά όνειρα του Αϊνστάιν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
[...] Με όπλο μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία (Ελένη Βλάχου) οι τόσο διαφορετικές εικόνες περί χρόνου γίνονται πραγματικές στην φαντασία των θεατών τόσο γλαφυρά που μοιάζει μη απαραίτητο ένα πλήρες σκηνικό. Η μαγεία του θεάτρου να εξάπτει τον νου των θεατών με λιγοστά αντικείμενα φαίνεται περίτρανα σε αυτή την παράσταση. Τα κωμικά στοιχεία είναι πολλά, και οι ερμηνείες των ηθοποιών (Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Αλκιβιάδης Μπακογιάννης, Αγγελική Παναγιωτοπούλου) με τις τόσες εναλλαγές τους δημιουργούν εικόνες, χαμόγελα και ταξιδεύουν την κοιμισμένη φαντασία του κοινού. Η μουσική (Βασίλης Παναγιωτόπουλος) κομβικό στοιχείο της παράστασης, δίνει την σουρεαλιστική νότα που χρειάζεται για ένα θέμα όπως ο χρόνος που μοιάζει να υπερβαίνει την πραγματικότητά μας. Οι φωτισμοί (Ελίζα Αλεξανδροπούλου) και με τα κοστούμια (Βασιλική Σύρμα) συνοδεύουν εξαίσια την ατμόσφαιρα της παράστασης. [...]
Διονύσης Αναλυτής, Duduka Theater, 9-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Ελένη Βλάχου: “Στον κόσμο που ζούμε, στον χρόνο που διανύουμε υπάρχει άπλετος χώρος για προσωπική δράση και βελτίωση της ζωής μας!”
Πώς αποφάσισες να ανεβάσεις την νουβέλα του Άλαν Λάιτμαν, Τα όνειρα του Αϊνστάιν, που ασχολείται με τον χρόνο;
- Το βιβλίο αυτό –που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάτοπτρο και το συστήνω ανεπιφύλακτα για ανάγνωση- το σύστησε στην ομάδα μας μία φίλη και συνεργάτης. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα με κέρδισε ο τρόπος γραφής του που συνδυάζει έναν σύγχρονο λυρισμό αλλά και μία καθαρότητα, τέτοια που συναντάς συχνά σε κείμενα συγγραφέων που προέρχονται από τις επιστήμες των μαθηματικών ή της φυσικής όπως ο Alan Lightman. Κυρίως όμως το θέμα του, το θέμα του χρόνου νιώσαμε ότι είναι κάτι που μας αφορά και μάλλον θα αφορά και τους άλλους. [...]
Πώς κατάφερες να το μεταφέρεις και να το μετατρέψεις σε θεατρικό έργο;
- Στην αρχή φαινόταν σχεδόν ακατόρθωτο, μιας και πρόκειται για ένα κείμενο χωρίς πλοκή αλλά αποτελούμενο από αυτόνομες μικρές ιστορίες που δεν είναι παρά εικόνες κόσμων όπως τις ονειρεύτηκε ο Αϊνστάιν. Με μια λογική λιτότητας τόσο στον λόγο όσο και στην κινησιολογία, αρχίσαμε να ψάχνουμε διάφορους τρόπους αφήγησης της κάθε μίας από αυτές τις ιστορίες. Κάπου εκεί είδαμε ποιος πρέπει να είναι ο στόχος μας: το να ταξιδέψουμε το θεατή στο σύμπαν της σχετικότητας του χρόνου κάνοντας focus πιο πολύ στην αίσθηση που δημιουργεί παρά στην πιστή μεταφορά των λέξεων του αρχικού κειμένου πάνω στη σκηνή. [...]
Art & Press, 7-3-2017
(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.)
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλά για "Το ζευγάρι της χρονιάς" και τη σύγχρονη Ελλάδα. "Προσωπικό όραμα κόντρα στην κρίση αξιών"
"Μπορώ να ονειρεύομαι ακόμα" τονίζει ο ηθοποιός Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε ένα έργο που μας μεταφέρει στο 2020, όπου ακόμα και ο θεσμός της οικογένειας έχει εκφυλιστεί, λόγω της βαθιάς κρίσης αξιών σε όλα τα επίπεδα. [...]
Τι πραγματεύεται το έργο;
- Το έργο μιλάει για το πόσο οι "μοντέρνοι" άνθρωποι πια, σε μια μελλοντική πολιτική σκηνή, ανακαλύπτουν το πόσο ερωτευμένοι και αγαπημένοι είναι μεταξύ τους και αν πραγματικά αγαπιούνται σε όλο το φάσμα της σχέσης τους και της ύπαρξής τους -νοητικά, ψυχικά και ανθρώπινα. Μιλάει για το αν ένα τυχαίο ζευγάρι θεωρεί τη σχέση του την πιο αγαπημένη από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. [...]
Συνέντευξη στον Γιώργο Κουλουβάρη, ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 8-3-2017
