Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου είδα μια παράσταση με επίκαιρο θεματικό πυρήνα και μοντέρνα γραμμή. Σε αφηγηματικό ρυθμό, αλλά χωρίς να παραγνωρίζει το συναίσθημα και τις ψυχικές εναλλαγές των ηρώων. Οι δυνατές ερμηνείες ευθυγραμμίστηκαν με τη δυναμική σκηνοθεσία και έδωσαν μια θεατρική πρόταση που ερέθισε θετικά, έντονα και δημιουργικά τόσο το μάτι όσο και το πνεύμα του θεατή.
Γιώργος Χριστόπουλος, OnlyTheater.gr, 26-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Ο Αργύρης Ξάφης απλώς καθηλωτικός, εύστοχος, δείχνει την έκταση των υποκριτικών ικανοτήτων του, με ώριμες κορυφώσεις και σκηνική δεινότητα, σε ένα δύσκολο ρόλο με πολλά επίπεδα και ψυχολογικές διακυμάνσεις, καθηλώνει το θεατή.
Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου ενσαρκώνει την Ντενίζ με συνείδηση και πειστικότητα, χειμαρρώδης με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της. Και οι δύο πολύ καλοί ηθοποιοί μας παράγουν έναν προβληματισμό-άνοιγμα στην αποδοχή, στο μοίρασμα και την αμοιβαιότητα με όχημα ένα συμπαντικό ουμανισμό.
Η σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ουσιαστική, καίρια, επενδύοντας στο θεματικό κέντρο του κειμένου με σεβασμό, δημιουργεί μια παράσταση τιμής ένεκεν στους απανταχού αδύναμους/απόκληρους ενός κόσμου, μιας βιοθεωρίας που θαυμάζει τον πλούτο, αδιαφορεί απέναντι στο συνάνθρωπο, καλλιεργεί την παθητικότητα, ενώ γνωρίζει τα συμφέροντα που αδιάλειπτα προκαλούν πολέμους και εκτοπισμούς λαών. [...]
Εξαιρετική παράσταση, με πάθος, συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Ζωή Τόλη, enetpress.gr, 29-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
"VICE Greece Meets"
Το ελληνικό Vice συναντά τον Μάκη Παπαδημητρίου.
(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.)
Ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου κάνουν δύο πράγματα που είναι τρομερά δύσκολα. Πρώτον, καλούνται να παίξουν τουλάχιστον 7 ρόλους ο καθένας. Δεύτερον, καλούνται να τους παίζουν εναλλάξ. Να φέρουν 7 διαφορετικές προσωπικότητες ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή. Τόσο που αν υπήρχε δυνατότητα ταυτόχρονης παρουσίας ενός ανθρώπου σε πάνω από ένα σημείο, αυτοί θα το κατάφερναν. Το ένα δεύτερο είναι οι κομπάρσοι Τσάρλι και Τζέικ. Την άλλη ο Σον. Ο Κλεμ. Η Κάρολιν Τζιοβάνι. Ο Τζον. Ο Μίκι. Ο Σάιμον.
Στέργιος Πουλερές, Menshouse.gr
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
- Πώς ένα έργο που κατά βάση αφορά την κατάθλιψη είναι τόσο χαρούμενο;
- Σ' αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το παιχνίδι με τους θεατές και η κωμική ασημαντότητα των πραγμάτων που μας κρατούν στη ζωή. Πολλές φορές τα απαραίτητα και τα σημαντικά είναι τα πιο ταπεινά και τα πιο μικρά - και αυτό είναι από μόνο του αστείο. Ακόμη, παίζει ρόλο και ο υπόγειος αυτοσαρκασμός της ηρωΐδας, που τόσο στο πρωτότυπο όσο και στην προσαρμογή που επιχειρήσαμε, διατρέχει όλο το έργο. Γενικά, παρά το πολύ σοβαρό θέμα με το οποίο καταπιάνεται, το κείμενο χαρακτηρίζεται από μια απουσία σοβαροφάνειας, κάτι που το έκανε στα μάτια μου από την πρώτη στιγμή ελκυστικό.
Συνέντευξη της Ιόλης Ανδρεάδη στη Γεωργία Οικονόμου, tospirto.net, 23-3-2017
(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.)
Στην ελληνική του λοιπόν εκδοχή, το «Every brilliant thing» σκηνοθετήθηκε από την Ιόλη Ανδρεάδη με τον αμεσότερο και πιο ταιριαστό τρόπο. Τα φώτα της πλατείας δεν θα σβήσουν ποτέ και το κοινό θα ζήσει μαζί με το – μεγάλο πια – επτάχρονο κορίτσι, τη ζωή του, από την απόλυτη ανεμελιά ως την βαθιά συνειδητοποίηση.
Παρότι καθόλου δεν μου αρέσουν τα διαδραστικά ευρήματα και όλες αυτές οι σκηνοθετικές εμπνεύσεις που αναγκάζουν τον θεατή, σώνει και καλά, να «συμμετάσχει» στην παράσταση, στην περίπτωση μας η κατάσταση ήταν διαφορετική. Η βασικότερη επιτυχία της ουσιαστικά διαδραστικής σκηνοθεσίας της Ιόλης Ανδρεάδη ήταν ότι η ηθοποιός κατεύθυνε το κοινό και όχι το κοινό την ηθοποιό. Αποφεύχθηκε αυτή η χαοτική συνθήκη, να μιλάει το κοινό άτσαλα και αμήχανα και ο ηθοποιός να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Εν τούτοις ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή για όλους.
Παρακολουθώντας και συμμετέχοντας στην εξέλιξη της γλυκιάς και τρυφερής αυτής ιστορίας, ένιωθες ότι μετέχεις συναισθηματικά με όλο το κοινό σε μια ξένη και την ίδια στιγμή βαθιά προσωπική υπόθεση. Ήταν μια ταύτιση συναισθημάτων ιδιαίτερη και συγκινητική.
Διονύσης Χριστόπουλος, Musicity.gr, 26-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Η παράσταση, ένα μικρό διαμάντι, κατασκευασμένο απ’ τα υλικά εκείνα που πρέπει να είναι φτιαγμένο το καλό θέατρο. Η αλήθεια και ο μύθος περιπλέκονται σ’ ένα παραμύθι συναισθημάτων, πλοκής και εσωτερικής δράσης και κίνησης.
Ένας μονόλογος που υμνεί την ελευθερία, με την Λουσί, (Ειρήνη Φαναριώτη), γλυκύτατη και απολαυστική και τον λόγο της να ρέει, παραστατικό και αληθινό.
Ευρηματικά στήνεται η όλη αφήγηση, με μικρές σκηνογραφικές πινελιές. Συγκεκριμένα ένα λιβάδι με παπαρούνες, ένα μικρό αιωρούμενο καρουζέλ και μια Λουσί να θυμίζει την κινηματογραφική «Αμελί», του Ζαν Πιέρ Ζενέ, γεμάτη αυθεντικό βλέμμα και διάχυτη παιδικότητα, όπου ερμηνεύει τον ρόλο σαν να μιλάει για την ζωή της.
Όσοι επιθυμούν να μπουν στο παραμύθι , δεν έχουν παρά να επισκεφτούν τον κόσμο της, για να ανακαλύψουν κι αυτοί με την σειρά τους, το υλικό απ’ το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα.
Βασίλης Κοκκώνης, FREE SUNDAY, 22-3-2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Κέρδισε την προσοχή μας με την ερμηνεία της στο έργο Το κορίτσι του λύκου που παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στο οποίο μάλιστα υπογράφει και την σκηνοθεσία. Μιλήσαμε μαζί της για τη γοητεία της νεανικής ελαφρότητας που διέπει την ηρωίδα της, την Αθήνα και την ελευθερία.
Στην παράσταση, η Ειρήνη μεταμορφώνεται στην Λουσί,την ηρωίδα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Κριστιάν Μπομπέν. Πρόκειται για την αφήγηση της ιστορίας της ζωής μιας γυναίκας που από το κατώφλι της ενηλικίωσης αφήνεται να παρασυρθεί σε μια τρελή πορεία προς τον έρωτα, τα όνειρα και την ίδια τη ζωή. Στόχος; Τι άλλο πέρα από την ελεύθερη βούληση. Άραγε τη αναζητά η ίδια η ερμηνεύτρια;
Συνέντευξη της Ειρήνης Φαναριώτη, ELLE
(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.)
