Δυο πανούργοι καμποτίνοι
[...] Η σκηνοθεσία ως αντίληψη του έργου επιχειρεί να σχολιάσει την τελολογία του κύκλου των μάταιων ονείρων με τον πιο θεατρικό τρόπο, και δηλαδή με το δυναμικό πάθος, την υποκριτική ακρίβεια, τη σωματική ευφράδεια και τη σκηνική ανιδιοτέλεια των δύο αυτών εξαίρετων ηθοποιών που αυτο-σκηνοθετήθηκαν, κάνοντας απόλυτη οικονομία στο Εγώ τους και αφήνοντας ο ένας τον άλλον να διαπρέψει. Περιποιεί τιμή στον Μ. Παπαδημητρίου το ότι έδωσε τόσο χώρο στον συνάδελφό του να μεγαλουργήσει, και που ακόμα και την ώρα του χειροκροτήματος τον πρόβαλε με μια χαρακτηριστική κίνηση των χεριών του. Ανεξάρτητα όμως από την επιτυχία του εγχειρήματος, η αυτοσκηνοθεσία είναι μια κακή μόδα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει λόγος για τόσο ασφαλή αυτοέλεγχο. Πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι η σκηνοθεσία δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένη χωρίς την εξαιρετική κινησιογραφική επιμέλεια της Σ. Μικρούτσικου, που έδωσε ρυθμολογική πλαστικότητα σε όλη την παράσταση.
Ο Γ. Χρυσοστόμου κάνει μια μνημειώδη κωμική ερμηνεία, χρησιμοποιώντας με υποκριτική ευφυΐα και παραδειγματικό μέτρο κάθε πιθανότητα κωμικής εκφραστικότητας (από τον πιο λαϊκό τρόπο στην πιο δύσκολη υποκριτικά εκτροπή). Το μεγάλο του επίτευγμα είναι ότι παρουσιάζει όλους τους ρόλους σαν ένα ρέον δραστικό συνεχές με συγκλονιστικά εύπλαστα κυλίσματα από τον έναν ρόλο στον άλλο, χωρίς να σκαλώνει πάνω στις «ρωγμές των» ρόλων, χωρίς να διακωμωδεί και χωρίς να γίνεται καρικατούρα.
Γιώργος Σαμπατακάκης, ATHENS VOICE, 28.4.2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Πήραν τη ζωή στα χέρια τους
[...] Η παράσταση που σκηνοθέτησαν οι πρωταγωνιστές με τη βοήθεια της Σύρμως Κεκέ έχει σφρίγος, κέφι, ρυθμό και χιούμορ. Εχει και μπόλικο στοχασμό κρυμμένο πίσω από το γέλιο, τη σάτιρα, τη μελαγχολία, την τελική κατάφαση. Και το κυριότερο, έχει αυτοσυγκράτηση, σπουδή και μέτρο. [...]
Ο Μάκης Παπαδημητρίου προσγειωμένος, υποψιασμένος αλλά και ψυχούλα, ιδανικός Τζέικ, απολαυστικός ανάμεσα σε άλλους ρόλους ως επηρμένη, καλωδιωμένη και βιαστική Εϊλινγκ, τρίτη βοηθός σκηνοθέτη. Οι μεταμορφώσεις τον οδήγησαν (συνειδητά; ασυνείδητα;) να διευρύνει το χαρακτηριστικό σκηνικό του ιδίωμα, που θέλει τον ρόλο να προσαρμόζεται στον ηθοποιό και όχι τον ηθοποιό στον ρόλο.
Υπέροχος ο Γιώργος Χρυσοστόμου στον ρόλο του ελπιδοφόρου κι αιθεροβάμονος Τσάρλι. Μεταξύ πολλών άλλων ξεχωρίζουν οι αστραπιαίες μεταμορφώσεις του σε ντίβα Κάρολιν Τζιοβάνι, βασισμένες ουσιαστικά σε ένα ελάχιστο εύρημα: κοκέτικο γέρσιμο της κεφαλής και αμήχανα τσαχπίνικη ενασχόληση με ένα τσουλούφι. Σχεδόν μαγική εικόνα.
Άννυ Κολτσιδοπούλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1.5.2017
(Δείτε ολόκληρη την κριτική εδώ.)
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Χρειαζόμαστε κάτι ριζικό, που θα αλλάξει τη στάση μας στα πράγματα…»
[...] Σε ποια εποχή διαδραματίζεται και ποιες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες επικρατούν;
«Διαδραματίζεται στο προσεχές μέλλον. Οικονομικά, είναι τα πάντα δύσκολα. Η κυβέρνηση είναι ακροδεξιάς προέλευσης. Και η πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα σβήνει από τη σχέση των ηρώων του έργου, σιγά σιγά, μέσα στην υπόθεση»
[...] Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Κάτι ριζικό που θα αλλάξει τη στάση μας στα πράγματα και ένα κίνητρο, πέραν του οικονομικού, για να αναπτυχθούμε. Συγχωρέστε με που δεν έχω μια πιο άμεση λύση. Δεν είμαι πολιτικός, ούτε γνωρίζω τις λύσεις. Αλλιώς, θα το είχα κάνει ήδη, καιρό τώρα. Αλλά θα επιθυμούσα πραγματικά δικαιοσύνη σε όλους τους τομείς».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Η αγάπη που δέχομαι καθημερινά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους και η χαρά ότι μπορώ και κάνω αυτό που αγαπώ στη ζωή μου, όσο δύσκολο και αν είναι. Όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, μπορώ και ονειρεύομαι ακόμα και, όπως λέει και το έργο μας: “εγώ, από δω, από τη χώρα μου, δεν φεύγω!!!”».
Συνέντευξη στον Γιώργο Κουλουβάρη, ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 2.5.2017
(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.)
