Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει την παράσταση Κόκκινες γραμμές ή Λέξεις που κάνουν τζιζ - μία σουρεαλιστική sci-fi δραμεντί από την ομάδα Vice Versa, σε ιδέα και σκηνοθεσία της Αγγελικής Γκριγκινούδη και κείμενο της Ευαγγελίας Γατσωτή, που διερευνά με πρωτότυπο τρόπο και χιουμοριστική διάθεση τις νέες αφηγήσεις της πολιτικής ορθότητας, των έμφυλων ταυτοτήτων και της κουλτούρας του cancel.

Η Ρέα και ο Άλντο, δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, έχουν εγκαταστήσει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης που τους επιβλέπει διαρκώς με σκοπό να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Τους επιβραβεύει, τους επιβάλει ποινές, τους «ντύνει» με το κατάλληλο soundtrack και η ζωή κυλά κανονικά, μέχρι που… αναζητώντας κάτι που θα νοηματοδοτήσει τη ζωή τους θα συναντηθούν με έναν μυστηριώδη couch surfer που θα φέρει τούμπα τις προσεκτικά δομημένες ισορροπίες τους πετώντας τους στην αρένα ενός παράδοξου ριάλιτι σόου επιβίωσης.

Η Αγγελική Γκιργκινούδη για το έργο

White privilege, gaslighting, cultural appropriation, agism, slut shaming και πολλοί ακόμα όροι έρχονται να βελτιώσουν για κάποιους, τις ζωές μας, ή να λογοκρίνουν, για άλλους, την ελεύθερη έκφραση. Είναι άραγε αναγκαίο αυτό το λεξιλόγιο για μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή είναι άλλος ένα τρόπος να διαχωριστούμε σε «εμείς» και «αυτοί», με τον φόβο του cancel culture να παραφυλάει τους μη-μυημένους; Από την άλλη, σε μία χώρα που μόλις τώρα αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε τις κόκκινες γραμμές και να θέτουμε όρια όσον αφορά σε σεξιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές συμπεριφορές, είναι ίσως πολύ νωρίς να αποτάξουμε ένα τέτοιο λεξιλόγιο, πριν καν το δοκιμάσουμε.

Πρόκειται για μια κοινωνική αλληγορία που πηγάζει από την προσωπική μου ανάγκη να κατανοήσω τον ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο γύρω μου, ως μέλος της γενιάς των boomer. Παράλληλα, η ομάδα Vice Versa, με την πολυπολιτισμική της ταυτότητα, αποτελεί το ιδανικό σύνολο για να αναδείξει ένα τέτοιο έργο, εμπλουτίζοντάς το με μια πληθώρα πολιτισμικών αναφορών. Η παράσταση αντλεί το υλικό της από έναν πλούτο αναφορών, ποπ κουλτούρα, επιστημονική φαντασία, ενσυναισθητικούς ανθρώπους και ενεργειακά βαμπίρ, φλέγοντα debate στα σχόλια των κοινωνικών δικτύων και πολλά άλλα. Παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να εξορίσει κάθε τι βίαιο και εξουσιαστικό από τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ταυτόχρονα η ίδια του αυτή ανάγκη μπορεί να τον εγκλωβίσει ανάμεσα στις Κόκκινες Γραμμές. Τελικά, μέχρι πότε θα έχουμε ανάγκη από επιβεβλημένους κανόνες για να πετύχουμε το αυτονόητο; Την αποδοχή του διαφορετικού, την συμπερίληψη χωρίς όρους και προϋποθέσεις;

Στην παράσταση γίνεται χρήση στροβοσκοπικού φωτισμού (strobe light)